osmanlı döneminde, devlete en sadık insanlar olarak bilinen, yine devlete en son baş kaldıran (modaya uymak için), padişah tarafından sürgüne yollanan ve yolda başlarına gelenler (çöl koşulları, gasp, cinayet... vs.) yüzünden bir çok kişinin öldüğü. soykırım demenin doğru olmadığı, ama en azından, biz osmanlı torunlarından isek, kitap kitap osmalı devletini övüyor, yüceltiyorsak; bu insanlara yapamadığımız tek şeyi, bir özürü çok görmemeliydik. ülkemin defansif yöneticileri, bir reddetti, başımıza gelmeyen kalmadı. bunca yıl kardeş gibi yaşadığımız insanlara, bağımsızlıklarını, özgürlüklerini istedi diye bunları yapmanın hiç de gereği yoktu. osmanlı nın en büyük hatası da buydu. isyanı, bağımsızlık isteğini bastırmanın en iyi yolunun; sürgün ve kelle uçurmaktan geçtiğini zannetmesi yaktı bizi. halbuki, bir sürü avrupa ülkesi, tam tersini, bağımsızlık isteyen azınlık, ya da çoğunluklara, bu imkanı vererek gönüllerini almıştır. başta; ürettiği şeyden hiçbir gelir sağlayamıyorken, sadece devletin cebine giderken, bağımsız olunca kendisinin de bu işten karı olacağını bilmesiyle, isyanını dile getirir. o ülke de; "tamam, sana zaten üzerinde bulunduğun şu toprağı veriyoruz. bize sataşma, o zaman burası hep senin olur." diyerek, güzelce konuyu halleder. osmanlılar, bu medeni cesareti göstermek yerine, maalesef sürgüne yollamak gibi, sonunun nasıl biteceğini bildiğimiz bir yola başvurmuştur. bakmayın o kadar bağrıp, çağırdıklarına; aslında istedikleri, sadece ufacık bir (resmi) özür, başka bir şey değil...
