insanların temel ihtiyaçlarının o insanların hakkı olduğunu, açlık ya da yoksulluk sınırı eşiğinin tam anlamını bilmeyen yazar söylemi. bir insanın barınma, karnını doyurabilme, eğitim vs hakkı olduğu kadar, sosyalleşebilme (ne bileyim bir yerde oturup bir şeyler içebilmeyi, sinemaya tiyatroya ya da herhangi bir aktiviteye katılmayı lüx saymayacak kadar cebinde parası olması hakkı gibi) ve canı istediğinde de sigarasını tüttürme özgürlüğü de, hakkı da vardır. bir ülkede işsizlik almış başını gitmiş ise. sosyal adalet-sosyal devlet gibi kavramlar o ülke insanına çok uzak ise, bu durumda eleştirilmesi gereken o ülkenin işsiz ya da cebinde sayılı kuruşları olan vatandaşı değil, bizzat vatandaşı bu hale getiren sistem ve o sistemden beslenen çakallardır.
