engelli çocuklarla çalıştığım için biliyorum, tabii ki bakımları çok zor. bu çocukların ailelerinde bir bıkkınlık, içe kapanıklık vb durumlar var. hem aileler için hem çocuklar için çok ama çok zor bi durum. ama durup düşünüyorum da bu çocuklardaki yaşama azmini, en ufak bir şey başardıklarında yüzlerindeki gülümsemeyi... hayat onlara güzel, hayat onlarla güzel. bırakalım yaşasınlar, zekaları bizden az olabilir, fiziksel olarak bazı alanlarda yetersiz olabilirler ama yaşamak onların da hakkı her canlının hakkı olduğu gibi. zaten hepimiz bir engelli adayı değil miyiZ? onlar gibi olmak için bi araba kazası, bi kör kurşun yeterli. onlara benzediğimizde çekip vursunlar mı yani bizi. gelecek herkes için var ve kimse kimsenin bu geleceğini elinden alma hakkına sahip değil.
