hayatınıza giren ilk kadına büyüyüp aklımız başımıza gelene kadar üzüntüden başka bişey vermeyiz ama onlar bununla da mutlu olurlar bazen. sonra lise çağlarında ne yemek beğeniriz ne onu. hatta ben ailemin yanına gittiğimde hala annemin bazı yemeklerine burun kıvırabiliyorum. çünkü yalnızken kimseye hiç bir şeye nazım geçmiyor. belki o da mutlu ediyordur belki de içten içe dalga geçiyordur*. ama yokluğu... o bir başka acıtır insanı.
insan ara ara düşünür bunu: "annem babam ölürse ne yaparım?". ben de düşünüyorum belki de bu sayede öldüklerinde* daha az acı çekerim diye düşünüyorum. ailemden 5 senedir uzaklarda olmanın vermiş olduğu ayrılığa alışma durumunun getirisi elbette var. ancak hayatta olduklarını bilmek bile insana bir huzur veriyor. yokluklarının getireceği acı düşünülemez, değer biçilemez. canın bir kısmının kopup gitmesidir neticede ama şimdilik yine de ölümün hayatın bir gerçeği olduğunu düşünüyorum ve biraz daha mantığa sığınıyorum. şunu da biliyorum ki sevgide mantık olmaz. yokluğunda da mantık çok fazla etkili değildir, olmayacaktır.****
