yıllarca gözünüzde canlanan, kimsenin bozamadığı, kimsenin yerini dolduramadığı kahramanın gözyaşları annenin, kardeşin ya da bir başkasının ağlamasından çok daha fazla içine oturur insanın. o hep güçlüdür, ağladığınızda geçti kızım, geçti güzelim, yok bişey diyip sizi susturmaya çalışır, sırf o halleri bile insanın aklından yıllarca silinmez, ama o ağlarsa, sizin diycek bişeyiniz yoktur, çünkü o oyuncağı kırıldı diye ağlamaz, o istediği birşey alınmadığında ağlamaz, düşüp dizi kanadığında ağlamaz, bir ölüme ağlar, belki içinde biriktirdiklerini bir anda döktüğü için bu kadar etkilenir insan, yakıştıramaz ki, görmemiştir daha önce, siz hiç süpermani ağlarken gördünüz mü? işte öyle acıtır insanın içini.
