hiç unutmam bu cümleyi siyaset meydanında duyduğum geceyi. el kadar velet, yediğinin nasıl çıktığını dahi bilmeyen bir velet, pek tabi ki söylediklerinin ne anlama geldiğinden bihaber, duyduğu tezahürata eşlik eden tribün çocuğu gibi bir velet etti bu lafı gözlerimizin içine baka baka. hiç unutmadım gözlerindeki o bilinçsiz tutkuyu.
ah be velet, sen nereden bileceksin etrafında dönen pisliği? menfaatleri uğruna iç savaş çıkarıp bundan nemalanmanın peşindeki çakal sürüsünü nasıl tanıyacaksın o yaşta? o dağlarda amerikan sandviçleri yedikten sonra amerikan kurşununu mehmetçik'e sıkan elden akan pisliği nasıl farkedeceksin?
ulan velet, sen büyüyüp benim çocuklarıma kurşun sıkacaksın bir gün, bu devran o gün de dönmemiş olursa. birileri sana neyin ne olduğunu anlatmaya çalışacak, seni koruyup kolladığını zannettiğin o kansız abilerine duyduğun sonsuz güven tıkayacak kulaklarını; sen bu dünyadan o veletten bir gram fazla olamadan ölüp gideceksin. üzerine su diye kan akıtıp ruhunu dinlendiren canavarlar var velet, ne yazık ki sen o orospu çocuklarının ateşler içine sokup çıkardığı maşa olmaktan kurtulamayacak, kendi ruhunun sesini bir kez olsun duyamadan öleceksin bir gün.
ben sana ne diyeyim velet? ruhunda taşıyıp adını bilmediğin bu pislik için seni allah affetsin, ama mustafa kemal'in çocukları; bu millet asla affetmeyecek.
