beni tanıyan kimseyle konuşmak istemiyorum. şimdi biri gelse hiç tanımıyor olsam beni hiç tanımasa hayatımı baştan sonra anlatsam ve çekip gitsem diyorum, bir daha hiç karşılaşmasak. içimde o kadar çok şey birikmiş ki ama o kadar da anlatılması zor, nerden başlarım nerede biter bilmiyorum bile.. ama herkesin yok mudur böyle bir düşüncesi? daha sağlam bir itiraf olacaksa bunu daha önceden de denediğim. sorun şu ki deli gibi algılanmıştım, belki biraz. ha bir de bir zamanlar bir telefon sapığı vardı arkadaşımın, ismi sümükcan yani değil de ben öyle diyordum. neredeyse bir saat konuşmadan öyle duruyor ben kapatana kadar kapatmıyordu, ona çoğu şeyi anlattım sadece dinledi ismini de o yüzden bilmiyorum işte sonra sümükcan dedim ona. keşke konuşsa akıl verseydi biraz da ama olsun, telefon sapıkları bile kötü değilmiş her zaman için onu anladım. sonunda arkadaşım o numarayı engellemiş. üzüldüm be sözlük. sümükcan dinliyordu beni, eleştirmiyordu bir şey demiyordu. bir ara numaramı bile vermeye düşündüm ya.. sonra vazgeçtim işte. o kadar garip olamamışım. neyse diyorum ya, biri gelse anlat dese susmam hiç. ama sonra gitse. hayatımı tümüyle bilse ama ismimi bilmese mesela, ne güzel olurmuş.
