sitenin bahçesinde oturuyoruz arkadaşlarla. yanımda iki çocuk var, kaybedenler kulübünü yeni izlemiş, hayatı boşvermiş bir şekilde konuşup duruyorlar. yahu yaşımız daha 13, sen neyin kaybedenisin, neyine tutunamamışsın çocuk? önce donunu topla sen derler adama.
o iki çocuğun doğum günüymüş o gün. anneleri pasta yapmış getirmiş, bunlar mumları bile üflemeyi gereksiz görüp oflayıp puflarken, bu puflamalardan mütevelet sönüyor mumlar, o derece. ne yapsan yaranılmaz bunlara, anca çene çalacaklar. kaybedenler kulübünü izlemişler izlemesine de, anlamamışlar besbelli.
o sırada annem balkondan görünüyor, elinde iki toka. diyor ki "sevgililerinize verirsiniz, ben kendi ellerimle yaptım. doğum gününüz kutlu olsun. şuraya gelin de atayım." bu ikisi kımıldamıyor bile. "amaan, püf. sevgilim olacak da bu tokayı ona vereceğim. kıçımı kaldırdığıma değmez." bunun üzerine annem bir süre daha bekliyor ve sonra gözlerinde ince bir hüzünle içeri giriyor.
dayanamıyorum daha fazla. kalkıp çocuklara sırayla tokat atıyorum, sesi bir mahalle öteden duyulacak şekilde. afallıyorlar.
