mahallede maçlar yapardık, alman kale ya da diğer adı ile 12 oynardık. o zaman toplarımız plastik olurdu ve genelde birden fazla top olmazdı. ya bir cömert, babacan velet çıkıp, sonradan da "benim topum lan bu, seni oynatmıyorum" diyebilmek için gider tek başına top alır ya da ortaklaşa herkes üç-beş atar bir top alırdık. eğer durum ilki gibiyse o velet bir anlık kral olur, mahallenin en kazması bile olsa kaleye geçirilemez, maçlar sırasında taktik verir kimse de ona "s.ktir git lan, bi sus ulan" demez. ama şunu unutmayalım ki o top plastiktir ve kısa ömürlüdür. o top bir cam kırığına rasgeldiğinde ya da bir dikenli tele çarptığında fıs edecektir, tıpkı mahalledeki top sahibi tek çoçuğun iktidarı gibi.. fısss... burdan çıkaracağımız ders: insan topa güvenmiyorsa, plastik topa hiç güvenmemelidir...*
