babanızı kaybettiğiniz anda gerçekten büyümeniz gerektiğini hissedersiniz. benim maalesef daha ilkokul 5. sınıfta geldi başıma. acınızı içinize atarsınız, belli etmemeye çalışırsınız ama her daim içinizdedir. çevreden çok kolay atlattı gibi görüşler gelir daha o yaşta kulağınıza ama siz bilirsiniz ki öyle görünmeye çalıştığınızdan oluyor hep onlar. hissedersiniz yıllar boyunca hep eksikliğini, ayakta dimdik nasıl durulması gerektiğini, size verdiği öğütleri...zaman her şeyin ilacı derler adama ama kime göre, neye göre? unutmak tamam insanlık için çok güzel bir duygu aslında, yoksa insan hayatı boyunca katlandığı birçok acıyı nasıl sindirebilir ki yüreğinde unutmasa ama, gelin görün ki bazı şeyler unutulmuyor işte. sizinle mezara gidinceye kadar hep yanızda kovalıyor sizi...
