ilkokul 3. sınıfa gidiyorum o zamanlar. okuldan çıkmış eve girerken bizim bahçede çocukların doluştuğunu gördüm. etrafa bakınırken bisiklet süren bir çocuğu görüp dona kaldım, sonra oda bana baktı o bakışın etkisiyle, hemen eve gidip üstümü değiştirip, patenimle yanlarına gittim. ben ona bakıp gülümsüyorum salak salak, oda bana.ben salına salına patenimle bahçeyi turluyorum oda benim arkamdan yavaş yavaş bisiklet sürüyo.. rahat 10 tur attıp yorulduktan sonra durduk yanıma geldi kulağıma eğilip 'benimle evlenir misin' dedi.ilk evlenme teklifimi ilk aşkımdan aldım böylelikle. neyse ben ne diyeceğimi bilemedim tabi kıpkırmızı oldum. o sırada annemde meğer bizi izliyomuş. ben eve kaçtım ne diyeceğimi bilemediğimden. aklımdan neler geçiyor... hem bu yaşta evlnip çocuk yapmak istemiyorum, hemde çocuğu kaybetmek. eve girince annemle yengem çocuğun benim kulağıma bişeyler fısıldadıktan sonra eve kaçtığımı görünce ' ne dedi o çocuk sana','korkuttu mu' anlatsana diyinceee bende evlenme teklifi etti diyemedim evet korkuttu dedim. ben ne biliyim olayın böyle kapanmayacağını. aradan bir kaç gün geçti annemle alışverişten dönerken o çocuğu gördük. annem :' buydu demi seni korkutan' dedi. ben yok falan diyince ilk bana dönüp ' bir de bana şu çocuğu savunma ,sormasam söyliyeceğin yok, böyle şeyleri hemen gelip bana ya da babana söyliyceksin demedim mi ....' tarzında nutuk çektikten sonra jet hızıyla soluğu çocuğun yanında aldı. annem çocuğu azarlıyor, çocukta garibim sadece bana bakıyor...büyük hüsran... ne diyeceğimi ne yapacağımı bilemedim. ilk aşkımla yaşayacağım güzel anılar hayali annem sayesinde yerini, kabusa bırakmıştı. o zamandan sonra hiç konuşmadık o çocukla. ama hala yolda karşılaşınca pis pis çaktırmadan sırıtıyoruz.
