eğer anneniz, babanız ya da sevdiğiniz biri ölmüşse kuyuya atılan taş gibi dipsizleşir beyninizde bu kelime. hem çok anlamlanmıştır hem de kocaman bir hiçtir. yokluktur; bir insan nasıl yok olur nasıl kokusunu bir daha alamazsınız, nasıl bir daha sarılamazsınız. ve sonra o kadar alışırız ki ölüme hiç var olmuş muydu bilemeyiz, zihnimizi zorlarız. anılarımızı çağırırız ihtiyacımız olduğunda yenileri eklenmeyeceğinden hep aynı kare mi diye düşünürüz. tekrar tekrar oynatırız zihnimizde bıkmadan usanmadan.. sayfalarca yazılabilir üstüne ama işte böyle düğümlenirsiniz, ölüm işte..
