bildiğiniz her şeyin kaybolup gittiği , çaresizliği tüm benliğinizde hissettiğiniz anlardır . ne elden bir şey gelir , ne de
bir çözümü vardır uğraştığınız durumun . eğer varsa bir yerlerde ufacık bir umut ya sizin göremeyeceğiniz kadar uzaktadır
ya da karşı karşıya olduğunuz durum yanında o umut bazen bir hiçtir .
işte böyle bir andır ki telefonunuz çalar , açarsınız ve karşıdaki ses ; "dedeni kaybettik" der , en soğuk ve en geri dönüşü olmayan hali ile .inanmak istemezsiniz ,"benim dedem ölmez" dersiniz ama o kahkahayı , o kokuyu bir daha hiç duyamayacaksınızdır . elinizde bir kasket ve bir gözlük ve bir fotoğraf dışında hiç bir şey kalmaz bazen yada bir gün evden içeri girersiniz salonda gözleri kıpkırmızı olan sevgiliniz görürsünüz , bir yakını yoktur artık hayatında ve iki kelime bekler umutsuzca sizden , ağlar ve iki kelime bekler ,onu o dünyanın , o karmaşanın içerisinden çekin alan diye . ama diyemezsiniz , iki kelime çıkamaz olur dudaklarınız arasından , sessizce mağlubiyeti kabul edersiniz . başını göğsünüze dayar ve ağlar sevgili ama siz bir şey yapamazsınız .
bazen öyle çirkin , öyle adi ve öyle acımasız halleri vardır ki hayatın , inanamazsınız , şaka zannedersiniz, ağlarsınız , kabullenemezsiniz . üzerinden aylar geçer hala eve gittiğinizde dedenizi ararsınız , akşam eve gelsin diye beklersiniz belki de hala umutsuzca telefon ediyorsunuzdur , kapalı olan telefonu bir gün çalar diye .
ne o telefon çalar bir daha , nede geri gelir sevgiliden dökülen gözyaşları . karar verdiyse hayat , eğer istediyse gerçekten çok acımasızdır ve haykırışınızı hiç duymayacaktır .
