bildiğiniz gibi 99 depremi diye bir şey var. bostancı'dayız. zemin katta oturuyoruz falan. evimiz de bayağı sağlammış, hiç hissetmemiştik. gecenin bilmem kaçı. uykuluyuz. uyuyoruz. bir baktık (daha çok duyduk) dışardan böyle insan diyecektim az daha, mandalar bağırıyor. anırıyor. inletiyor. hay amına koyayım ne lan bu gece gece dedik. babam yatağından hoplamış, (sinirlidir de) camdan dışarı bakıyor. başta anlam verememiş falan. neyse, bu teyzemler bize geldi, ntv açık, olanlara bakıyoruz. yalova felan inliyor. neyse, sabah oldu. bu kuzenim falan kalktı. çok şeker, çok sakin bir fırlamadır eşşolusu. bu depremin ölçüsü, ölü insan miktarı falan öğrenmeye çalışıyoruz, sen gel televizyonu kapat. bağırdım ben. "lan niye kapatıyorsun?!" diye. dedi ki "ezan okunuyor." iyi hadi öyle olsun dedim içimden. yapacağımı bilirim dedim. bu arada dedemler de övüyor bizimkini, "aferin evladım, aferin yavrum" şeklinde. iyi dedim. görüşürüz.
hacı, ertesi gün bir baktım, açmış çizgi film izliyor bu. gittim kapattım düğmeden. "yaa ne yaptığını sanıyorsun?" dedi bana. "ezan okunuyor şşşişt!" dedim. biter birazdan dedi ve televizyonu açıp, aramızda hiçbir şey geçmemiş gibi günlük yaşantımıza devam etti. böylesini de bir bunda gördüm yani. çok yaşa sen.
