bir sulama baraj göletinde ortaokul ikiye giderken ( o zaman ortaokuldu) en yakın arkadaşımı , canımı , kardeşimi , gözlerimin önünde barajın serin sularına kaptırmıştım hala ara ara iç çekerek ' ulan menderes şimdi yaşasaydın ikimizde ya çok zengindik yada ikimizde hapishanedeydik' diye kendimce hayal kurarım o kadar can ciğer arkadaştık , onun birisi kılına dokunsa karşısında beni bulurdu,ölümüne dalardım, aynı mahallede doğduk büyüdük aynı sınıfa gittik bir sene sonra o kaldı bir sene geriden takip etti oysa yaşça benden büyüktü,cin gibi acayip uyanıktı , o baraja teslim olmuş olabileceğine hala inanamıyorum aradan belki yıllar geçti,mezaarlığa hiç gitmeyen ben sadece ve sadece onun için giderim , insan bazen ölmek isterya? işte ben ölmeyi istersem bazen , öbür tarafta onu görürüm diye istiyorum.keşke zamanı geri alabilsek herkesin bir şansı olsa çekinmeden o alçak salı günü öğle saatlerine kadar alırdım.hayatımın en büyük en acı kaybıydı menderes,yazar en son karşılaşılan ölümler demiş evet en son ölümdü o karşılaştığım çünkü diğer ölümleri hiç saymadım,ruhun şad olsun menderes.
