bir incir yaprağı..
bir damla su..
iki damla mürekkep..
ya çok kısa ya çok uzun bir zaman dilimi yolculuğu;
gözlerimizi dünyaya açtığımızda bütün arzumuz masal tadında hayatlar yaşamak için olsa bile hiçbir şey bilinmeyen o dünyada bir iç çığlıkla hınca hınç ağlarız... düştüğümüz o bahçenin bilincinde olarak, geldiğimiz o sıcacık ve rahat kuytunun derinliğinden söküp çıkartan yaşamadır başkaldırımız. tüm hayatımız boyunca ararız yaşamak zorunda olduğumuz hayatta geldiğimiz o muhteşem sıcaklığı ve rahatlığı... kâh ışıltıyla bakan bir çift gözde, kâh anlam veremediğin bir şekilde hissettiğin yürek kıpırtısında..
önce ağlarız, ağlamak özümüzde bize doğar doğmaz bahşedilen tek bilinçdışı gerçek. sonra öğreniriz gülümsemeyi, tebessüm etmeyi, tanımayı... büyük şefkatli gözlerin bize her baktığında yaşama sımsıkı tutunma isteği geçer içimizden. avuçlarımız sımsıkıdır, ruhumuzda ve bedenimizde kaybetmek istemediğimiz ayrıntıları tutarız öylece kaçmasın diye... her rahatsızlığımızda dünya yanıyor gibi ağlarız, gözlerimizden acımasız gerçeklere ağıt nehirleri taşar... büyüdükçe her geçen gün, o ilk ağlayışın neden olduğunu anlatır yaşam bize. büyüdükçe yaşamın ortasına atıp adımlarımızı sonra düştüğümüz o azgın nehrin sularında yüzmeye çalışırız kollarımız yorulana dek...
bazen bir türkü tuttururuz işte tam bu esnada, öyle yanık, öyle içten öyle...
acımasız gerçeklerin varlığını bilerek; umut kesmeden, ümitleri tüketmeden, yeise düşmeden, hep bir diriliş türküsüyle soyunuruz hakk'ın gerçeklerine... yâr kucağı diye sarıldığımız şefkatli omuzları gerçek zannettiğimizde değişir işler. oysa farkına varsak işte o zaman o 'ilk ağlayış'taki erdemin sırrına erebilirsek ve hatırlayabilirsek 'elestü bi rabbiküm' sorusunun cevabını kevser ırmaklarının tadını tadmadan görebilirsek, evrilip devrilir zaman ve mekân üstümüze, bir aydınlık güneş doğar ki üstümüze unutturur bize yaşamın yavan acı gerçeklerini...
işte o zaman taa ilk günkü gibi, bir incir yaprağı,
bir damla su..
ve iki damla mürekkep dostun olur..
