üniversite birinci sınıfta açık yeşil gözlü, güneş yüzlü bir çocuğa fena tutulmuştum. 2 aylık bir platonik dönem sonucunda artık tam leyla kıvamına gelmiş, hayatımı tamamen onunla konuşabildiğim (bkz: pembe bulutlar), uzaktan görebildiğim (bkz: mavi gökyüzü), okula gelmediği (bkz: alacakaranlık) günler üzerine kurmuştum.
yaz tatili de bu çocuğun hayali ile bir rüya gibi geçip gittikten sonra 2. sınıfın ilk günü pür heyecan okula gittim. biricik sevdiğim de oradaydı; fakat bir garipti. saçlar koyulaşmış, yüzü daha sert hatlı olmuş, hatta beni tanımaz hale gelmişti. içimdeki leyla bunlara aldırmadı tabii, 2 ayda insan çok değişebilir, hatta sınıf arkadaşını unutabilirdi. dört gün boyunca yeni imajıyla platonik aşkımı takip ettikten sonra bir ders çıkışı 'selam' diyen bir sesle irkildim. döndüğümde bir önceki sene vurulduğum gözler bana bakıyordu. o okulun ilk günlerini ektiğini anlatırken 4 gündür kendisi zannettiğim sınıf arkadaşımız arkasından geçip gitti.
o gün bu gündür yüz hafızama hiç güvenmem.
