yolda yürürken işte hayatımın kadını dediğim kişiye gidipte içimdekileri dökememek. bu durumu anlayamıyorum yanına gidip konuşmak basit bir şey ama karşımdaki ters tepki verir diyerek gurur meselesi yapıyorum, çünkü reddedilirsem bütün kendime olan saygımı kaybetmekten korkuyorum, bu yüzden karşımdan bir şeyler bekliyorum o da pasif kalınca belki de ömür boyu sevebileceğim sonunda mutlu bir yuva kurabileceğim insanı elimden kaçırıyorum.
hayatta belki de en büyük derdim bu. bunu buraya yazarak belki de derdimi ilk defa bir çok kişiye anlatmış oldum.
işin içinde erkekler gibi aklı ve kalbi olan bir kız bir canlı olduğu için bu problemi nasıl çözeceğim bilmiyorum. herşey havuz problemlerindeki gibi olsa keşke.
