yurdum insanının sadece yedinci sanata değil, geri kalan altı sanata da bakış açısı aynıdır. türkiyedeki sinema severlerin büyük çoğunluğu( aslında sinema sevicidirler)belli kriterlere göre film seçerler, izlerler ve değerlendirirler. bunlar kısaca şöyledir ;
- filmin sanatsal yönden değeri yoktur. görüntü, ışık, ses, müzikler, kurgu ,vb özellikler solda sıfırdır.
- film dediğin ya sıçana kadar güldürecek ya da son sahnede alttan verecekler duygusal müziği ciğerleriniz ağzınızdan çıkana kadar ağlayacaksınız.( 3. seçenek olarak film siyasi olursa milli duygularınızı iyice bir kabarması gerekiyor, polat alemdar adam vurdukça siz milli orgazmı tatmış oluyorsunuz).
- oyunculuk dediğiniz nedir ki ? adam haftanın yedi günü tv lerde zaten, o dizi senin bu dizi benim koşturuyor, böyle adam kötü oyuncu olurmu hiç ? kötü olsa dizi yapımcıları tercih edermi ? hem iyi oynasa ne çıkar oynamasa ne ? biz onun yakışıklılığına(karimzasına, konuşmasına,esprilerine, güzelliğine)vurulmuşuz bir kere varsın oynamasın öylece dursun biz seyrederiz onu.
bu yazdıklarım sadece belli başlı konular, sinema kültürümüzü derinlemesine ele almaya kalkarsak işin içinden çıkmak zor. yalnız şunu söylemek mümkün. recep ivedik filminin en fazla izlenen film olduğu bir sineme hakkında pek fazla konuşmaya da gerek yok.
bizim sinemamızın en büyük eksiği evrenselleşemeyip yöresel kalmasıdır, bugün cem yılmaz ın, şahan gökbakar ın filmlerinde yaptığı espriyi bir almanın anlaması mümkün değildir, öte yandan bir jim carrey bütün dünyayı güldürebilmektedir.
bu kadar olumsuz eleştriden sonra yiğidi öldür hakkını ver kısmına gelirsek, sinemamızın onurunu kurtaran tüm sinema emekçilerine en derin sayılarımı sunuyorum.
