tamı tamına 3 kere bu ibne hırsızlar canımı yaktı. ilkinde ferrari'm, her şeyim olan bmx'imi apartman girişinden çalmışlardı. çok üzülsem de suç bendeydi sonuçta kapının ağzına bırakmıştım bisikleti. 2. bisikletimi bodrum katından çalmışlardı. yine çok üzüldüm, çocuk halimle analarına bile sövdüm ama elden ne gelir ki. artık sıra son bisiklete gelmişti. bunca badireden sonra babam yine babalığını göstererek bana efsane bisiklet bianchi almıştı. bi koynuma alıp yatmadığım kalmıştı anasını satayım. boyum kadar bisikleti her gün merdivenlerden aşağı indirip çıkarıyordum. yeter ki ona zarar gelmesin diye.
yine bir gün eve dönüyorum, kucaklamışım bianchi'yi yukarı çıkıyorum. balkona koydum bisikleti salondan zar zor geçirip. akşam yemek, gece tv falan derken yatma vakti geldi. son bir kez bakayım dedim sevgili bianchi'me ve balkona doğru gittim. yerinde duruyordu, gülümsedim kendi kendime ve yattım. sabah oldu. tabii aklımda kahvaltı yapıp, direk dışarı çıkıp, bisiklet sürmek var. koşa koşa balkona gitmemle zırlamaya başlamam bir oldu; bianchi'm yoktu anasını satayım. orospu çocukları her seferinde güvenliği bir kademe artırmama rağmen bu sefer de 1. kattaki balkona çıkıp yine çalmışlardı. nasıl bir psikoloji içinde olduğumu söylememe gerek yok sanırım. evdekiler de kızamıyordu bana. çünkü her gün koca bisikleti yukarı çıkarıyorum, güvenliğini elimden geldiğince sağlıyorum. başka ne yapabilirdim ki.. allahsız her yerde allahsız. gelip buldu işte.
işte böylece son bisikletim de bu şekilde hırsızlara kurban gitti ve ben senelerce bisiklete binmedim.
