bunun sebebi, öncelikle sanıyorum; kendisinin varoluşunun bir anlamı olması gerektiğine dair varolan anlamsız ve gereksiz algı ve bu algının getirisi olan özgüven. tüm varoluşun bir amacının olması gerektiğine inanıp iman ettikten sonra, kendini bu varoluşun gülü haline getirip, milyonlarca galaksi trilyonlarca yıldız ve bir o kadar da gezegen arasında küçück mavi bir topun en önemlisi olduğuna ve o top üzerinde bulunan milyonlarca canlının da arasında en önemlisi kendisi olduğuna inanan birisinin sonradan bunların hiçbirisinin bir amacı, hedefi olmadan varolan şeyler olduğunu; tüm sürecin 60-70 yıla göre hesaplar yapan kendi kafası için milyarca yıl üzerinden hesabını kavrayamadıkça da olasılığın olasılık dışılığı faktörünü kavrayamayacağından dolayı böyle olması gerektiğine dair sebepsiz amaç, onu en sonunda herşeyi manasız bir ödül-ceza algoritması üzerinden değerlendirme yapabilmek için yaratmış bir tasarımcı inancına götürdüğünü düşünüyorum.
herkesin toprak altında hesap verip vermeyeceği iddiasının geçerliliğinin ötesinde, dinli dinsiz yarı dinli herkesin nasıl olmuş demekten çekinmeyeceği, allah, isa tanrı zeus diye insanlığın özgürlüğüne zincir vuran anlamsızlıklara ve saçama ortaçağ figürlerine takılmadan kendisini, doğayı evreni anlamaya çalışacağı günlerin çok yakın olduğuna daha çok inanıyorum.
işte o yobazın da sıkıntısı bu, zamanın kibelesi hübel olup sonra allah olurken ve yok olurken, zeusun ranın başına gelenler allahımın da başına gelir mi korkusu. kible bile evrimleşip allah olurken, binlerce den evrimleşe evrimleşe +1 e gelmiş olan tanrı sayısının evrimleşip 0 olacağından korkusuna delice saldırıyor o yobaz.
