koyu bir beşiktaşlıyım; ama fenerbahçe taraftarına olan sempatim yıllardan beri vardır.onların görünüşleri,formaları,takımlarının renkleri her zaman bende derin bir muhabbet yaratmıştır.ayrıca takımlarının sembolü olan kanaryanın heybetide beni fenerbahçe hakkında sürekli dikkatli konuşmaya sevk etmiştir.
bu güne kadar haklarında çok şeyler söylendi...kimi timsah yürüyüşünden bahsetti,yüzyılın aptallığı olarak.kimi 100 lerce metrelik bayrağı ters açmalarına bağladı mental retardasyonlarını;ama hiç bir zaman bu muazzam camiaya olan sempatim baltalanmamıştı bu güne kadar.hep bir bahane aramıştım kendi iç dünyamda.ikinciliğe sevinmelerinde centilmenlik hissetmiş,futbolcosu sahayı kazınca takımına olan bağlılığını düşünmüştüm..
işte tüm bu sempatim ve kendimi kandırma çabalarım bu günkü fener konya maçı dönüşü vapurda yaşadığım ve insanlık adına hicap duyduğm olaylarla son buldu..100 e yakın fenerbahçe taraftarının vapura binen bir afro amerikana yaptıkları inanılmaz bir olaydı.
önce adama niang nian diye tempo tuttular,garibimin yüzünde oluşan şaşkınlık ve korku ifadesi tüyler ürperten cinstendi.ardından bir gurup fenerli dehanın adamı omuzlarına almaya çalışması insanın çileden çıkmasına yeterde artardı...daha fazla dayanamayıp vapurdan atladım.karaköy iskelesine yüzerken aklımda tek şey vardı oda; yıllardır bu takıma ve üstün meziyetli taraftarına karşı nasıl bu kadar kör olduğumdu. o esnada kendimden ettiğim nefret hayatta kalma güdümde üstün geldi. kendimi karanlık sulara doğru bırakıverdim.gözümü açtığımda bir kayıkçının beni bulduğu ve acilen hastaneye yetiştirdiklerini anladım..biraz zaman geçtikten sonra beni kurtaran kalendere hangi takımı tuttuğunu sordum.aldığım cevap beni ironi denizlerinde boğmaya yeterliydi.meğer o müşvik insan fenerbahçeliymiş...
işin şakası kakası bir yana vapuda yaşadıklarım tamamen gerçektir.benimle aynı vapura binen yazarlar bana hak vereceklerdir.
selametle...
