itiraf ediyorum sözlük, abimin dolabında zarf ararken, kız arkadaşı ile çektirmis olduğu fotoğraflari bulmuştum, hiç utanmadan zevkle hepsine bakıp bir tanesini de aşırdım. o fotoğraf cüzdanımda durur hala.
ablam henüz taze gelinken onlara gitmiştik, eniştem ablama anlık gaflete kapılıp tokat attı. tam olarak sebebini bilmiyorum. o esnada lavaboda sanıyorlardı beni, kapı aralığından görmüştüm. benim bakmaya kıyamadığım, annemden çok sevdiğim, güzelim, sevgidolu ablacığıma nasıl tokat atabilirdi o hödük? eve geldiğimizde odama kapanıp gizlice 1 saat kadar ağladım. aradan bir 9 sene kadar geçti ama hala pek ısınabilmiş değilim bizim enişteye.
çocukken cok saftım, televizyonlarda sırf rol gereği sevmedikleri insanlarla aktörlerin öpüşebilecekleri gerçeğine inanamıyordum ben. çocukluk ya işte, saydam bir laylonla kaplıdır dudakları, gerçek değildir diye düşünüyordum. aksine ihtimal bile veremiyordum.
sınıf başkanı olarak öğretmen beni seçmişti, yanımda oturan kız da kıskanmıştı, sırf o üzülmesin diye red etmiştim bunu, halbuki çok istiyordum. ve o kızı da seviyor değildim aslında. ben kabul etmeyince o seçildi.
ilk okul dördüncü sınıfta sevcan isminde bir sınıf arkadaşım vardı, resmen bir psikopattı. pek sevilmezdi ve bana takmıştı kafayı. onunla muhatap olmayı istemediğimde beni tehdit etmeye kalktı; " şayet benimle konuşmazsan ablana uğur'dan hoşlandığını söylerim" diyordu. hay, yani sanki ne olacaktı söylese? öyle demeyin, utanıyordum ben. hassas bir çocuktum. hoşlansam neyse de, ama doğru değildi bu. ah kafam, böyle birşey söylemesin diye idare etmiştim o andavalı.
kısa bir dönem evvel herşeyden soğudum, hayat anlamsızdı. insanların gülüşleri, sözleri sahte. herşeyin bir çıkar üzerine kurulu olması ve dünyayı gereğinden fazla önemsemeleri, benim kendimi yalnız hissetmeme yol açtı. kiminin yalanı ifşa oldu, benimse midem ekşidi. herşeyi sorgular oldum. zaten normal değildim, hepten pesimist kesildim. evimizin güneşi olduğumu iddia ederdi annem, bense artık bir gölge gibiydim. intihar edemezdim, cünkü; ailem, cünkü; inancım vardı. yaşamak için yaşamak istemiyordum. git gide daha çok içime kapandım. kendime tek kişilik bir dünya inşa etmeye karar vermiştim ki, beklenmedik bir sürprizle karşılaştım.
önce geçici birkaç cümleydi.. en azından ben öyle sandım.
sonra fısıltıya dönüştü..
çok geçmeden de aniden karşımda belirdi, tokat attım.
gerçek ve canlı olduğunu anladım, çünkü aynı şamarı da yedim.
abıhayatı içtim, hem de kana kana. güneşin ışıkları beni bulutsuz bir gökyüzü ile kucakladı.
sizin de karşılaşmanız dileğiyle.
