ankara'da öyle işkencedir ki kar.kızılay'da 413'e bindim.atatürk bulvarını izleyerek emin kilometrelerle çankaya'ya doğru ilerliyoruz.kar öylesine yağıyor ki yağmak fiili yetersiz kalıyor.neyse efendim laf uzadı.otobüs kuğulu durağında nedensizce durdu.ne oluyor lan demeye kalmadan aniden kapılar açıldı.şişman şöfor bey burdan sonra otobüsün gidemeyeceğini yolcuların inmesi gerektiğini bildirdi.belediyeye şöfore kara ve yola ayrı ayrı aynı tonda küfreden yaşını ve başını almış amcanın arkasından otobüsten indim.bir sigara yakarak sağı ve solu incelemeye koyuldum.kar botlarımın yakasına ulaşmış durumda.bir taksi marifetiyle eve ulaşmak niyetindeyim.ama ortalıkta taksi görünmüyor.otostop çekmeyi düşündüm bir ara.vazgeçtim sonra bu sapık düşünceden.kar ve rüzgar insanın içine ayrı dışına ayrı işliyor.yürümeye başladım cinnah yokuşunu.ankarayı bilenler o meşhur yokuşu iyi bilir.o yokuşu bir saatte simon bolivarı yarım saatte katettikten sonra mahalleye ulaştım.oda ne?botum karların içinde kaybolmuş durumda.neyse efendim laf uzadıkça uzadı.iki buçuk saatin sonunda kahramanca eve ulaştım.eve geldim ulan ben duygusunun sigarasına arkadaş bir bira açtım içtim ve uyudum.
