insanın ashabını bozmaktadır üstadım, bozmaktadır.
hepimiz küçükken, minicikken, mini mini birler iken her kar yağışında tarifi imkansız duygulara kapılır idik. bu duygular olgunlaşma çağına geldiğimizde de devam edip, öldüğümüz an sonlanır. yani bu durum bir ömürlüktür.
bir de karın yılda birkaç gün yağmasından mütevellit (bazı yerler müstesna) kar her daim özlenendir.
insan bünyesinde olumlu etki bıraktığından herkesçe sevilen karımız, yağmaya başladığı andan itibaren çocukça duygulara kapılmamıza neden olur.
kar yağışının artmasını beklerken açan güneş ise hayatımız boyunca sık yaşadığımız travmalardan biridir.
kar topu oynamak için sokağa döküldüğümüzde bir anda güneş açması, insanın ürkmesine neden olur ve: ''daha kara doyamadan güneş bu karları da alır götürürse?'' duygusu tüm ruh dengemizi alt üst eder. ama yine de oradaki arkadaşlar durumu toparlar ve: ''bu güneş kar topluyor olum. birazdan acayip kar yağacak.'' derler. güneşin kar toplaması da nasıl bir mantığa sığar bilinmez.
yaş sınırlaması olmaksızın her insan bu duruma bir hayli içerler.
kar yağmaya devam etmelidir ki yapılan kardan adam erimemelidir.
kar yağmaya devam etmelidir ki okullar tatil olmalıdır.
kar yağmaya devam etmelidir ki yollar kapanıp da işe gidilememelidir.
böyle hayaller kurarken açan güneş, insanın ashabını bozmaktadır üstadım, bozmaktadır.
