biz birbirimize çok benziyoruz. ikimiz de sinirliyiz, ikimiz de hoşumuza gitmeyene itiraz ederiz, denemekten korkarız, bağırırız, çağırırız, sonucunun ne olacağını düşünmeden hareket ederiz. bu yüzden hiç anlaşamayız. aynı kutuplar iter ya birbirini o olay işte. aynı şeyi senin de yapmana rağmen o şeyi ben yaptığımda demediğini bırakmazsın. kalbimi kırarsın, ama kırdığını hiç anlamazsın. benim kalbimin taştan olduğunu sanırsın, ama senin kalbin camdandır, hemen her şeye kırılıverir. benden çok şey istersin, o kadar yükü taşıyamayacağımı bilirsin. başarısızlıklarımdan mutlu olduğunu, bir şeyi yapamadığım an beni kötülemenin, bağırmanın, çağırmanın hoşuna gittiğini düşünüyorum bazen. olmuyor işte. kapasitem belli. ben buyum. böyle kabul etmeyi denesen beni, her şey çok kolay ve güzel olacak.
sana bağırmamı istemezsin. ama sen dedeme, babaanneme sürekli bağırırsın. hatta küfredersin. ben de sana çekmişim işte. sinirli, huysuz, küfürbaz. hiç seni mutlu edemedim baba. çünkü sen hiç benim mutluluğumu paylaşmadın. beni hiç takdir etmedin, hep daha fazlasını istedin. yapamayacağımı bile bile. çünkü ancak ben yapamadığımda sevindirirdim seni. ben tek çocuk olsaydım yaptıkların bu kadar zoruma gitmezdi. kardeşime benim tam tersime davranman bu kadar yakıyor canımı. yani onu ayırman. bu tamamen değersizmişim gibi hissettiriyor.
her şeye rağmen sen benim babamsın. hep yanımda olman dileğiyle. seni çok ama çok seviyorum. ne kadar belli etmesem de.
