geçenlerde bi gün -hangi gün olduğu önemli değil- gördüm ki, her birimiz kafamızda baloncuklarla dolaşıyoruz.. ayrı ayrı kabul görmez düşünceler sürüsü taşıyoruz.. evet isteklerimiz, fikirlerimiz var, ayrı hayatlar hayalimiz. bir yandan da birbirimize benzemeye çabalıyoruz; ofisteki efendi, hanım çalışan stili, evdeki çocuk, karı, koca stili, uyumlu sevgili stili, başarılı olmaya giden yolda hedefler koyma stili, marjinal insan görüntüsü sergileme stili.. öyle kandırıyor ki insan kendini, herkesin aynı telaşta olduğunu göremez hale geliyor.
kendi kendine komik diyaloglara giriyor.. biryerdeyim, ben değişiyorum, aman tanrım müthiş geliştim, duygularımı anlatabiliyor, fikirlerimi açıkça beyan edebiliyorum, ben neyim? neredeyse tapacağım kendime! karşımdaki ne de güzel yutmuş numarası yapıyor; tıpkı onun oyunları karşısında benim yaptığım gibi.
