okuyunca aklıma bitlis mutkili şuayip'in hikayesini getiren hikaye...
lisede beraber okuyorduk. eski, köklü bir lisede. bu, gariban biriydi. benim hiç olmazsa çorba param oluyordu ve zaman zaman onlara da ısmarlıyordum.
ama şuayip ikinci sınıfta bıraktı liseyi. biraz da, sınıfın ortasında matematikçiye kafa göz dalması sebep oldu bırakmasına. mehkemeye falan verildi ve bıraktı. dekorasyon işine girdi. bildiğin işçilik yapıyordu. duvar kağıdı falan. derken bir dükkan açtığını duydum falan.
ben liseyi bitidim, üniversiteyi bitirdim, yurdışı yurt içi maceralar derken aradan seneler geçti. hala cebimde bir çorba parasından fazlası yok. çünkü aldığım üniversite eğitimi, ticari yönümü öldürdü. bana doğru dürüst bir meslek de kazandırmadı. (pardon, çeşitli sözlüklerde ve forumlarda yazabilmek dışında.)
neyse bugün aradı şuayip beni. izimi bulmuş, telefonumu bulmuş. aradan 20 seneye yakın zaman geçmiş. adresini verdi. işim de yoktu. gittim. ne göreyim. bilmem ne holding ve onun patronu şuayip bey. iki saat bekletti. sonra görüştük. dekorasyon mazlzemeleri falan derken büyütmüş işi. çin'den ithalat yapıyormuş. almanya'dan gelmiş, yarın iran'a gidecekmiş. 50 bin işçiye ekmek yediriyormuş. yanında benim gibi onlarca üniversite mezunu çalıştırıyormuş.
ama bir çorba ısmarlamadı sonuçta. saatlerce oturdum orada aç aç. yanımda birilerine 65 bin liralık satış yaptı. midem zil çalıyor. kaçtım oradan. bir büfeye dalıp bir sosisli götürdüm, rengim geldi.
diyeceğim şu: van ercişli hasan abinin istikbali parlak görünüyor. olan, üniversite okuyan bizim gibi salaklara oluyor.
