"burada durma!...ilerle!..." diye bağırdı zaman. arkama baktım, kimse yok. Önüm uçsuz bucaksız bir yol. bomboş. benmişim durmaması gereken. yürüdüm yavaşça... "hızlan!..." diye gürledi zaman. öfkelendim. etrafta kimseler yok. bir ben; bir de zaman. "nerede herkes?" dedim. "gerideler" dedi. "eee? o halde neden acele etmem gerekiyor; onları beklemek dururken?!..." dedim. "onların yolu başka senin yolun başka. " dedi zaman. anlamadım. gördüğüm tek bir yol; tek bir yön.anlamadım. "bu senin yolun" dedi zaman. "onlar geçtiğinde onların yolu olacak...bıraktığın izlerin silinmesi için aranızda mesafe olmalı..." anlamadım."yani..." dedi zaman "...sen burada onları beklersen, onlar orada onların gerisindekileri beklerlerse, tek bir yol, tek bir yön olduğu gerçeği kabak gibi çıkacak ortaya;kaos...ben, yani zaman işte bu yüzden varım... izlerinizi yoketmek için... onların kendi yollarında yürüdüklerini düşünmeleri için... herşey bir kurmaca:zamanlama önemlidir kurmacada.......ne yöne koşarsan koş;varacağın daha önce varmışların yanıdır..."
