bakıyorum demokrasinin var olduğu ülkelere, baba bir ana muhalefet partisi illa ki var karşısında. iktidarı eleştiren, sorgulayan, halk için alternatif olan.
kendi ülkeme bakıyorum içim kararıyor. son bir kaç seçimdir muhalefet partisinin yokluğunu ciddi anlamda hissediyorum ve oy kullanma gereği duymuyorum. çünkü kafamda işte budur diyebileceğim bir parti lideri yok. aslında lider de yok epeydir ya.
sonra düşünüyorum benim ülkemde evet boş kafalı, çok gürültü koparan teneke tıngırtılarının yanında kafası çalışan, onurlu ve de lider vasfına sahip insanları da var. ee peki neden neden ben her seçimde kime oy verecem diye düşünüp içimi karartıyorum? nerde bunlar?
karamsar olduğumdan mı? hiç değil. ama muhalif liderlerin görünmeyen bir el tarafından seçildiğine kanaat getiriyorum. ve özellikle alternatifsiz bırakıldığını "bazılarının" dayatıldığını.
demokrasinin, alternatifliliğin henüz hazmedilemediği ülkemde dayatılan zorba rejime boyun eğmek gücüme gidiyor. ben ki ilk gençlik yıllarım başkaldıran ve bu yüzden hayatları kararan abilerin, ablaların tepkilerinin içinde geçti o malum güne kadar. bu tepkisizlik gücüme gidiyor bu yüzden. sindire sindire gelen ayak seslerini sindiremiyorum içime.
demokratik bir ülkenin gereği değil midir hatırı sayılır az bir muhalefet lideri? peki biz bunu haketmedik mi?
ya biz neyi hakettik?
hanıım hanım nerde tanım diyen için de muhalefetsiz bir ülke, sözde demokrasi ile yönetilen bir ülkedir. yani benim ülkemdir, senin ülkendir, bizim ülkemizdir. koyun oldukça belki olmayacak bir ülkedir.
