hafif rüzgarlı bir akdeniz sabahında uykumu bile alamamışken gözlerim ötede bir yere takıldı, gözlerine... soğuktu bakışların sanki, ya da bana öyle geldi o an. isteksizce tanıştın benle, ben senden gözlerimi alamazken...
sonra uzak durdun bana hep, aradan günler geçti gece oldu. umutsuz halimle önüme bile bakmadan yürürken beni durdurdun, gözlerime bakıp gülümsedin. işte o an bana saatler kadar uzun geldi, büyülüydün. birkaç saatliğine gidiyorum buradan,benimle gelir misin dedin. nasıl gelmezdim ki seninle? ''evet'' kelimesi benim için hiç bu kadar anlamlı olmamıştı ki...
saatler su gibi aktı senleyken, havadan sudan konuştuk biraz, sonra sen ''benim soğuk biri olduğumu düşündün değil mi? dışarıdan öyle göründüğümün farkındayım ama insanın biraz duygusallığını gizlemesi gerek ölümcül yaralar almaması için...'' dedin. doğru düzgün cevap veremedim sana, aklım tutulmuştu dilim gibi. çocuksu yanlarını gördüm sonra, gülüşün, muzipliklerin içindeki haylazın yansımasıydı.
geri döndük, ertesi sabah ayrılacaktık. uyuyamadım o gece. vedalaşma zamanı geldiğinde zor zaptettim gözyaşlarımı, sen görüp üzülme diye... son olduğunu bile bile sarıldım sana, ''mutlaka geleceğim yanına'' dedin,aylar geçti...
ama yine de ben bu yazıyı sana yazdım, belki yine gözlerinle gözlerime bakıp gülümsersin diye...
