üniversite yıllarımın kaçamağı olan dizidir kendileri. bir arkadaşımın "sende laptop mu var? prison break diye bir dizi var. neden indirmiyorsun?" cümleleriyle başlayan bir serüven oldu. derslerden, kimi zaman aileden uzaklığın verdiği yanlızlık hissinden, beynin yorgunluğunu alan bir eğlenceydi benim için.
scofield'ın zekasına her geçen bölüm duyulan hayranlığın artmasıyla kendine bağladı. sanki bende o kaçışın içindeydim. dersten yurda döndüğümde bakalım bugün kaçabilecekmiyiz heyecanıyla açıyordum laptop-ı. sürükleyici dizi bu olsa gerek. sanki sarrah'a bende aşıktım.
lost gibi konuları uzatıp uzatıp sıkmıyordu ilk sezon. ikinci sezon heyecan biraz düşmüştü. hapishane sahneleri olmayışından kaynaklansa gerek. ama üçüncü sezon ile birlikte geçmişi yad edercesine hapishane temasıyla geri dönmüştü. bir ve ikinci sezonlar en sevdiğim oldu. dört tam bir hayal kırıklığı oldu. ama hafızamda önemli bir yer edindi bu dizi. scofield'ı daha sonra resident evil'da kafesin içinde görmemle birlikte yüzümde oluşan tebessümü hatırlıyorum. nefes alsın yeter felsefesi gibi hapis edilsin de kafes de olsa yeter diye aklımdan geçmedi değil hani.
