bilirsin işte öğrenci evi.herşey dört dörtlük olmuyor.küçük bi televizyonumuz var.rengi bazen geliyo bazen gidiyo.hatta bazen renkli bıraktığımızda renksizde açtığımız oluyor.şaka maka kendime benzetmeye başladım onu.bazen bende o kadar renksiz oluyorum ki hemen uyumak istiyorum belki geçer diye.asık surat, suskun..bizimkilerin genemi yaa dedikleri 2 şeyiz işte küçük televizyonumuz ve ben.anlaşılan bana sensizlik yaramıyo.gerçekten bu kadar ağır olacağını düşünmemiştim.herşey evre evre yaşandı ve bitti.mükemmel biz; iyi biz; konuşabilen biz;sen,ben ve son olarakda sadece sen...
evet ben bu yazıyı sana yazdım ve burdan yazdım.çünkü bu çığlığımı duyma ihtimalin var.yüzbinde birde olsa böyle bi ihtimal var.ve çünkü artık senden ne özür dileyebilirim ne de ağzımı açabilirim sana karşı.ama gerçekten tüm samimiyetimle söylüyorum çok çok üzgünüm.sen haklıydın..ben gerçekten hiçbi şeyim.hatta sessiz sakin de olsa hayatımın bi köşesinde bile seni tutmayı başaramayan bi hiç.senin için söylediklerimi de zaten hak etmiyosun.en doğru olanı yapmıştın.ne dimki umarım benden nefret etmiyodursun ve umarım bu yazdıklarımı okursun...
