evliydi rahmetli, bebeği de vardı. bara gidebilirdi elbette, bunda bir sakınca da yoktu. ama o bardan bekar bir adamın evine 'kaldırılması' hiçbir ahlakın, hiçbir etiğin kabul edeceği cinsten değildi rahmetlinin. bir evlilik akdi olmasa eyvallahtı, kocası olmasa eyvallahtı. çocuğunun bile mevzusu değil onun seçimi, sadakat sözünü çocuğuna vermemişti rahmetli, kocasına vermişti o sözü.
gelgelelim ölüm üzücüdür, yazıktır joy foster'a. ama sabahın saat 3'ünde çocukları aç kalmasın diye orospuluk yapıp kazandığı parayla çocuklarının karnını doyuran bir anneden daha kıymetli değildi rahmetli; sadakat sözü çocuğuna değildi, kocasına kardeşim kocasına.
kocası bir travestinin yatağında heyecandan ölse gülerdiniz değil mi? fıkra diye anlatırdınız belki? aradaki fark o kadar küçük ki sikemiyorum bile, sikecek bir fark göremiyorum dostlar. madem öyle ben de gerizekalı hassasiyetinizi sikeyim o halde, o kadar büyük ki görmemek mümkün değil.
ve unutulmasın ki ölüm günahkar bir insana acımak için bahane değil.
