yazma yazma dedim ama dayanamadım.
hakkında yazılanları okuyunca gözlerim üstat ihsan oktay anar'ın bir kitabında da yer verdiği repliği/cümleyi aklıma getirdi.
(bkz: gözleri yuvalarından uğramak)
kendi hayatını yaşadı ve bitti. hani şarkılar diyor ya basitçe; yaşandı ve bitti. işte aynen böyle.
ne halde yaşadığı bir allah'ın kulunu bağlamaz. inanca göre hesap gününün maliki olan allah'a kendi hesabını verecektir. itiraz var mı? olmamalı!
yaptığı, yaşadığı toplumun büyük bir kesimince ayıplanacak bir davranıştır. az bir kesimince de özgür, demokratik ve insani kavramlar çerçevesince bir yere oturtulup "iyi yapmış, sana ne" şeklinde onaylanacaktır. şundan eminim ki, onaylayan kesimin de %75'i bu bağlamda benzer bir yaşam sürmezler. hele ki anne veya baba iseler hiç sürmezler. artistlik denilen şey işte böyle klavye başında yazmak oluyor!
kalan %25 içinse (verilen oranlar tamamen atmasyondur) zaten toplumun çivisi çıkmış kesimi diyebiliriz. onlar için yaşamda güya detayların ve toplumsal bakışların hiçbir önemi yok, olamaz da.
son not: kendi adıma onun için gözlerimle görmediğim birşeyler üzerinden yorum yapmayı yakışıtıramıyorum. bu kadar kısa ve net. yoksa toplum zaten fahiş bir depresyonun içerisinde teknolojiye paralel yetişeyim derken kendi orospularını ve orospu çocuklarını internet ve bilimum teknoloji ortamlarında yaratıyor, yaratmaya da devam edecek.
(bkz: her koyun kendi bacağından asılır)
