Defne hatun'u pek severdim, öldü, üzüldüm. Sonra gece uyumaya çalışırken korktum, çünkü o kadar çok her yerde bahsedildi ki ölümünden, bütün gün bu haberle yaşadım. Aklımdan çıkarmak için komedi dizilerine sardırdım. Çünkü yine başardı türk milleti bokunu çıkarmayı, yok defnenin güldüren anları, yok muhteşem şovları, yok mükemmel dansları adı altında onlarca video düştü feysbuka. Herkes her videonun altına sanki bir öncekine yazmamışçasına "allah rahmet eylesin" yazdı. Hatta deney yaptım, google'a sadece 'D' harfini yazınca direk "defne joy foster öldü" başlığı çıktı. Ölümüne birsürü şeyler dendi, yazılardan birinde alkol koması olduğu, birinde evinde kaldığı kişinin dün gece tanıştığı biri olduğu, birinde astımdan, birinde kalp krizinden öldüğü yazdı durdu. Hatta bir yazıda defne öleceğini biliyordu bakın geçen sene eylül ayında twitter da şöyle bişey paylaşmış bıdı bıdı bıdı... diye bişeyler zırvalamışlar. Türk milleti trajedilerden o kadar çok hoşlanıyor ki, illa bir anlam yüklemeye çalışıyorlar, hatunun öleceği varnmış ölmüş, ölmese iyiymiş üzüldük evet, ama ölmüş, öldü! bu kadar dillendirmek, varlığında dikkat çekmeyen yanlarını yok olunca kanırtana kadar herkesin gözüne sokmak hiç hoş değil. Ben de bu yazıyı yazarak alet oluyorum tabi ki kızdığım düzene fakat, her ölenin ardından bu kadar minnet borcunu ödeme isteği, sürekli "allah rahmet eylesin" deyip kendi sorumluluğunu yerine getirdiğini düşünme isteği, onunla ilgili birşeyler paylaşınca mutlu olma isteği daha da acayibi hatun'un cenaze töreni haberi feysbuka düşünce bunu beğenen malların çıkması çokilginç. Tıpkı sözlükte allah rahmet eylesin yazılarından herhangi birinin 55 kere beğenilmiş olması gibi. En son sözlükten iki kişi öldüğünde de abartılardan sıkılıp bunalıp bu şekilde bi yazı yazmıştım ve herkes bana düşman kesilmişti. Mesele ölenin ardından duyarsız kalmak meselesi değil, mesele bu konuyu sürekli dillendirip oyunun içinde kalmak, 'in' olma isteğine sahip düşüncelere karşıt oluşum.
