patron her ay başında akşam çıkmadan önce hepimizi odasına çağırır; maaşlarımızı vermek için, her zaman o anın gelmesini bekleyen ben, bu defa lan maaşı almasam da olur düşüncelerindeydim. ama öyle olmadı...
telefonum çaldı, çıkmama 10 dk kalmıştı, "tüh" dedim kendi kendime; "işte arıyor". açtım telefonu ve şunu duydum, "picnick hemen odama gel!" sesi normalden daha tok geliyordu ve bunları söyledikten hemen sonra telefonu adeta yüzüme kapatmıştı. odanın önüne geldim ve kapıyı çaldım. yine tok bir sesle "gir" dedi. çekinerek girdim. çok sinirli gibiydi, bana "otur" dedi. oturdum ama terlemiştim, sözlükteki ibneler haklı çıktı dedim kesin kovulacağım. olsun lan bununla ilgili bir başlık açarım çok tutar * diye artık işten çıkarılmayı geçtim sonrasını düşünüyordum...
bilgisayarla ilgileniyordu, içimden kesin hesap dökümlerini çıkarıyor muhasebeye göndermeden buradan direk yollayacak dedim. sonra bana baktı, "bak pic sakın benim şehrime girip franchising falan kurmaya kalkma, sırtımdan para kazanma" diye seslendi. bir an olayı idrak edemeyip "efendim" diye sordum, "franchise diyorum. kurma benim şehrime, zaten pezevenk dilaver gelmiş 3 film birden diye bir sinema kurmuş!" inanın bana o an gülemedim. sonra "ha birde bu kalpler ne oluyor diye sordu?" bildiğim kadarıyla cevapladım sorularını. saate baktığımda 2 saat geçmişti, ben izin isteyip çıkarken "dur maaşın" dedi, sevinçle döndüm arkamı ama elinde bir şey yoktu, "bu ay city ville'e yatırdım paranı istediğin zaman bina yapmak için kullanabilirsin" dedi, sadece kesik bir sesle peki efendim diyebildim...
o gün * berbat geçmişti, uyuyamamıştım bütün gece, tam bir salağım diyordum kendime... sabah işe geldim ve masamda kapalı bir zarf vardı, maaşım!
