çat kapı programı ile tanıdığım ve annem ile birlikte bayıla bayıla izlediğim kızdı. yerinde duramayan, fıkır fıkır ve yüksek tonlarda sesle konuşan, kocaman kocaman jestleri, şirin şirin mimikleri olan bir kızdı. hangi programı yapsa kendine yakıştıran, gevezenin tekiydi. eminimki bulunduğu ortama neşe saçan bir şirineydi.
dans yarışmasında her izlediğimde beceriksizliği için yarışmadan elenmesini istediğim gencecik bir anneydi. şaka gibi...
bir anneydi daha minicik bir oğlu olan. baktığında kendini göreceği bir oğlu olan anneydi. en az onun kadar çikolata kıvamında, en az onun kadar tatlı bir çocuğa sahip şanslı bir anne. yerde oğlu ile oyun oynaması gereken, ona her yeni gün yeni bir şey öğretmesi gereken, eminim ki çok ama çok eğlenceli bir anne...
oğlu ile dansetmeye çalışması gereken bir anne olmalıydı. sonra beceremeyip yine kendisiyle dalga geçip, kendi esprisine gülmesi gereken bir kadındı.
bu genç yaşında kimse tarafından ölüme yakıştırılmamasını geçtim, yaşlansa dahi o sımsıcak gülümsemesi yüzünden yine ölüme yakıştırılamayacak bir güzellikti.
her hareketi, her sözü her gülümsemesi gibi vedası da erken oldu. çok acele ettin be defne... Mekanın cennet olsun.
