bir insan doğum ve ölüm denen iki büyük yalnızlık arasında hiç yalnız kalmamışlardan değilse, içinde bir türlü ses olup dağılamayan bir çığlığı taşımışsa, bir anı veya bir hayal için hayatını yakabilir. böyle bir insan yüreğinde kurduğu kentte, herkeslerden gizli, uğrunda hayatını yaktığı şeyle yaşayabilir. kuşandığı yalnızlığın onu yeni bozgunlardan koruyacağına inanıyordur. üç beş zamana sığdırılmış bir aşkı tek başına, alabildiğine yaşamış ve bir daha çözülmemek üzere o yılların ucunu düğümlemiş, anlaşılması zor bir ademoğludur. bir başkasını sevmeye asla hazır hale gelemez. böyle bir insan için yeni birini bir anda sevmeye hazırlanmak, yıllarca ağaçsız dalsız bir ovada büyük bir yangın beklemek gibidir.
