birkaç ay evvel yaşadığım durum. olay şu ki; şehir dışı üniversitede başlayan bir ilişki, zamanla içine düşülen bir aşk, giderek artan sevgi ve güven, okulun bitmesiyle araya giren uzaklık ile başlayan problemler ve ne yaparsanız yapın düzelmeyen şeyler ve sebepsiz terkediş ile sonuçlanan hikaye. daha sonra dibini karıştırmaya başladıkça, çok geçerli bir sebep verilmeden neden bittiğini araştırmaya başlamak ve sonrasında ortaya çıkan iğrenç gerçekler. he siz ona güvenirken ve sadece siz varsınız sanarken aslında neler neler yapmıştır ama bunu ilişki bitiminde o gerçekten sizinle değilken öğrenmiş olursunuz ve yine üzülürsünüz, kızarsınız. aslında ondan çok kendinize kızar ve üzülürsünüz. meğer ne safmışım falan dersiniz ama birkaç ay geçtikten sonra emin olun çok şeyi takmamaya başlarsınız ve arada bir aklınıza gelsede artık canınız eskisi gibi yanmaz ve bunu gerçekten hissedersiniz, hatta komik gelir çok şey. işte böyle alışıp hayatınıza devam edersiniz ama bir çok ders almış olmanız en büyük kazancıdır işin.
