aptallık anılarıdır. başarısız diyorum çünkü, dangalak bir çocuk olarak hakikaten salondaki koltukları yakmak istemiştim. yani yanımda küçük kardeşim değil de, benle aynı kafada bir arkadaşım olsaydı, 'yardım et de yakalım' derdim. babanın ulu orta bıraktığı kibrit ya da çakmağını elime geçirdiğim an, 'hemen bir şeyler yakmazsa ölecek hastalığı'na yakalanırdım. ateş beni çağırıyor resmen amına koyim. bir keresinde minderli koltuklardan birini ateşe vermiştim ki, 'hamuğa goduğum' diye bir ses duyup, ardından kıçımda sağlam bir tekme hissettim. ikisi de babama aitti tabii.
ateşle dansımı anlayabilmiş değilim. cehennemlik olduğum çok belli sanırım.
