hayattan en soğutan şeylerden biri değer verdiğin insanın acı çektiğini bilip hiç birşey yapamamak olsa gerek. o yüzden gururunu bahane edip, bazı şeyleri düzeltmek için yapılabilecek bir şeyler varken yapmayan insanların bir araya getirip gaz odasına tıkmak lazım.
biliyorum ki o şimdi ağlıyor, tarifi olmayan acı dolu hislere gark olmuş durumda. gözlerine bakıp ''üzülme'' diyemiyorum ama ben. titreyişlerini, ağlayışlarını engelleyemiyorum. halbuki hayatımın en değerlisi o, üzülmesini istemem ki hiç. ama hayat böyle işte değil mi?
her oyunun acı sonunda çıkarılan ders aynı değil mi? hayat acılarla dolu..
