ülkesine isyan etmez kimse, iş verenine, maaşına, gelirine, çocuklarını istediği şartlarda okutamamasına, ortalama standartlarda yaşayan insanlarda düşük bir hayat kalitesinde yaşadığına isyan eder. ve bu isyanlarının ortak noktası da sadece ülke yönetimi değil bir bütünü ile parlementodur, meclisin 550 temsilcisidir. yönetimde olan partiye söver, ana muhalefet partilerine söver.
bu kime oy verdiğinin, kimin iktidarda olduğunun meselesi değildir, kendi seçtiği parti iktidara gelse de en alt katmanda kalan politik miyopluk nedeni ile her zaman ezilecektir.
bunu engellemenin en iyi yolu iktidarın ve olası iktidar partilerin sosyal devlet anlayışı ile yola çıkmamaları ile sağlanacaktır. tutulmayan vaadler verilmemesi gerekir. örneğin seçim döneminde fakire yardım yaparsan politik kayırmacılık olduğunun değil arkasının geleceğini sanar.
transfer harcamaları ve sübvansiyonlardan yararlananlar hariç hiç kimse bu ülkenin ekmeğini yemez kendi alın teri ile kazandığı marjinaliteye de ulaşmamış emeğinin ekmeğini yer. marjinal noktadan kastımız hakkını alıp almadığı, etkin emek ve ücret düzeyi ile çalışıp çalışmadığıdır. işçinin hakkını alması ya da almaması da zaten isyan bayraklarından, ülkedeki açlık ve fakirliği ölçmeye dayalı istatistiki çalışmalardan ortaya çıkar. çıkmış durumda da.
bütçe açıklarını zor finanse eden, enflasyon rakamları bir elin parmaklarını geçmeyecek yıldır hesap etmeye çalışan, fiyat kontrollerini yeni yeni elinde tutmaya çalışan, faiz rakamlarını kontrol etmekte güçlük çeken, ihracatı ithalatını yakalayamayan, her sektörü atıl kapasite konumunda olan, makinesinin işçisiyle, iş verenin işçisiyle örtüşmediği, her 5 yılda bir vurucu krizlere yakalanan bir ülkede işçinin bu isyanı acı da olsa sessiz bir çığlık olarak kalmaya devam edecektir.
sosyal devlet anlayışının vaatlerden değil, yapısal reformlardan başarıya, etkin ekonomiye ulaşacağını ya idrak edemeyen devlet adamlarımız var ya da politik miyopluk gözleri kör etmiştir.
