şimdi o gülen yüzünü ve öldüğünde yatan vücudunu internetten gördüğümde yine psikolojik olarak parçalara ayrıldığım insan. bir insan hayatı ne kadar kolay sonlanabiliyor. her an bir korku içindesiniz. içinizdeki sıcaklık, yüzünüzdeki mutluluk, çevrenizdeki insanların sizden beklentileri, sabah kalktığınızda gördüğünüz güneş birden sönüveriyor. ve bunu yaşamak da, izlemek de, bunu bilmek ve bu duyguya yakın olmak da başlı başına insanı buruyor.
bugün yine binlerce kişi, dernekler, topluluklar onun sevgisinden dolup taşan gönülleriyle yollara düşecek. belki polislerle boğuşacak. bir sürü manidar slogan atacak. ama o bunları görmeyecek. o bizim yanımızda değil. lanet olsun ki bunu biliyoruz. ve halen bilinçsiz ve gencecik insanların kötü niyetliler tarafından eğitilmesine(!), hayatlarının olumsuz olarak değişmesine engel olamıyoruz. yani artık o kadar çok şey oluyor ki, bir öyle bi böyle olan adalet sistemini de eleştiremiyorum. ne yaparsak yapalım onu geri getiremeyeceğiz. ve ben kendi adıma her "hrant dink" denildiğinde onun gazete altında kalmış bir çift ayakkabısının, güzel gülüşünün, peşinden giden binlerce gözü yaşlı insanın akla gelmesini istiyorum. en azından artık bu gidişhata dur diyelim. bu olaylara bu şekilde sadece bakmayalım. sesimizi duyuralım.
