bitmesine yakın -artık "drametize edilmiş komedi" mi, "komedileştirilmiş drama" mı denmeli bilemiyorum- izleyicisini duyguya boğan dizi olmuştur. son bölümlerdeki "gülmek" ve "hüzünlenmek" arasındaki git/gelleri ile şahsımca takdiri kazanmıştır.
--spoiler--
6x14 ile beraber "son sözlerin önemi" vurgulanmış ve marshall'ın babasının ölümü konu alınmıştır.
--spoiler--
belki de bundandır ben biraz buruk seyrediyorum. babamın beni bıraktığı küçük yaşlara tekabül eden bir kış ayında söylediği son sözü bir kez daha anımsattılar bana. gerçi ne zaman unutabildim?
