hayatımda -nedenini psikolog yazar arkadaşlara bırakıyorum- unutamadığım tek bir rüyam var. onu da 7-8 yaşlarında gördüm:
mahallede futbol maçı yapıyoruz ve ben kaleciyim (ki rüya dışında hayatımda hiç kaleci olmadım). kalemde takılıyorum, bir orta saha mücadelesidir gidiyor ve bana hiç top gelmiyor. derken kalenin sağ direk tarafına bi kedi yaklaşıyor (ki o yaşlarda kedilerle çok haşır neşirdim ve mahalledeki her kediyi tanırdım. bunu tanımıyordum) ben buna bi bakıyorum, o da bana bakıyor ve yalanmaya başlıyor. peki, herşey normal. ben kafamı sahaya çeviriyorum ve sağ taraftan bir ses işitiyorum:
"mantar kaleci" ( o yıllarda -80 sonları yani- her topu içeri alan kalecilere "mantar" denirdi. şimdi deniyor mu bilmiyorum)
ben bakıyorum bi tek kedi var o yönde. şaşırıyorum. hafiften tırsıyorum. duyduğuma eminim sank iama yine de "bana öyle geldi heralde" diyor ve tekrar maça dönüyorum. ama hemen akabinde yine o ses:
"mantar kaleci... mantarsın sen oğlum"
yok bu sefer eminim artık kedi söylüyor.
"sen mi konuşuyorsun" diyorum ürpererek. kedi bi yandan yalanmaya devam ederken bi yandan cevap veriyor:
"e ben konuşuyorum tabii ki başka biri mi var burda?"
ben ise kedinin konuşması mucizevi bi durum değilmiş gibi o kısmı geçip "mantar değilim ben! çok iyi bi kaleciyim" diyorum (ki her aklıma geldiğinde o rüyadaki mirror'un bu tatlı tepkisine hasta oluyorum * )
rüyanın bundan sonraki kısmı ise şu şekil geçiyor:
"mantarsın işte"
"değilim"
"mantarsın mantar... çok gol yersin sen"
"ya değilim yaa! değilim ben mantar"
ve ben bu şerefsiz kediyle uğraşırken, dönüp onunla tartışıyorken bir gol yiyorum. bu adi kedi bu fırsatı hiç kaçırmıyor:
"mantarsın işte. ben sana dediydim. mantarsın." diyor. ve ne bir gülme var ifadesinde, ne bi dalga geçer hali.. gayet kedi gibi ciddi... patilerini yalamaya devam ediyor.
dağılıyorum. "değilim" diyorum. "senin yüzünden oldu yoksa yemezdim ben o golü" diyorum. nasıl ağırıma gidiyo... nasıl ağlıyorum...
