bu aslında bakış açısıyla alakalı bir durum. bu bizzat doğrunun kendisiyle değil doğrunun nasıl geldiğiyle alakalı. biz millet olarak, parmak bir şeyi işaret ettiğinde ilk olarak refleksimizi parmağın sahibine bakmak yönünde kullanıyoruz. tabii parmak sahibi zat sevmediğimiz bir kişi ya da bir şeyse doğrunun lezzeti kaçabiliyor. hatta doğru, doğru da olsa burun kıvırabiliyoruz. bunun aksi de mümkün. doğruyu bazen sevdiğimiz de söyleyebiliyor. bu sefer doğruya haddinden fazla ilgi gösterebiliyoruz. hatta o kişiyle olan bağımızın boyutu doğruyla yanlışın yerini çok kolay değiştirebiliyor.
halbuki doğru şahsi bir şey değildir. insan doğrunun sahibi olamaz. doğru insanın uydurduğu bir şey değil, bulduğu bir şeydir. doğruyu söyleyen kişi doğrunun değerini belirleyemez. çünkü doğrunun buna ihtiyacı yoktur. insan doğruyu sadece taşıyabilir diğer insanlara. bunu yaptığı için de diğer insanların teveccühünü kazanabilir. bunda abes bir şey yok.
derdi sadece mutlak doğru olan insan, zaten bu ve benzeri duygulardan çok uzaktadır.
