bir süre sonra artık neyi beklediğini bile unutur insan. safi bir hırs bürür insanın gözünü beklenen olsun diye. hatta öyle bir hal alır ki; neden, niçin beklediniz bunca zaman, beklerken amacınız neydi, ilk başta ne amaçla bu kararı aldınız, onu bile unutursunuz. beklenen olduğunda ise umduğunuz kadar mutlu olamazsınız. çünkü kafanızda milyon kere o anın gerçekleştiğini hayal etmiş ve mutlu olmuşsunuzdur. her biri de gerçeğinden çok daha güzeldir. hep hayallerde gerçek olduğu için de olunca inanamazsınız ve ne yapacağınızı bilemezsiniz. hemen sonrasında ise ''ee şimdi neyi bekleyeceğim?'' moduna girersiniz. çünkü uzun zamandır sizin için amaç olmuş, hırsla üzerine gittiğiniz, uğruna etrafınızdaki insanları harcadığınız konu gerçek olmuştur ama artık amaçsızsınızdır. üstüne üstlük beklenen gelmesine rağmen mutlu da değilsinizdir.
