denenip de becerilemeyen. her şey gibi. ne sadık olmayı becerebildim ne insan olmayı ne iyi bir eş ne iyi bir sevgili. ve hayat damarım benim aort değil "o" yken, sanal alemin beni kendimi tanıyamayacak hale getirmesi yüzünden kaybettim. önce bütün sanal ortamlardan kendimi çektim. bilgisayarın kapağını bile açmaya korkar olmuştum. çünkü o kapağı açınca ben ben olmaktan çıkıyor bambaşka biri oluordum. sanalımla gerçeğim öyle zıttı ki birbirine. hayır ben gerçek olmalıydım. ama artık gerçek olmamın ne önemi vardı. artık o yoktu, hiç olmayacaktı ondan kurtaracaktım kendimi beni görebileceği hiç bir yerde bulunmamalıydım. en son hayatta bile. ruhu bile duymamalıydı öldügümü. kimsenin duymayacağı gibi. yalnız evimde, sessiz.
beceremedim. onu bile beceremedim. ölmek için aldığım ilaçlar beni komaya sokmuştu. öyle korktum ki.. ağzımdan gelen kanlar, çıplık atmak isteyip de atamayışım, deli gibi kasılmalarım, dişlerimi sıkmaktan paramparça ettiğim dilim.. ölmeyi bile becerememiştim. öyle ölüp kurtulmak yoktu. anladım ki cezamı ben yaşayarak çekecektim. bir ömür boyu. bir ömür boyu yaptığım bütün orospuluklara rağmen bana hala orospu dediği için vicdan azabı duyan bir adamı hakedemediğim için yanacaktım. bu yazıyı dahi yazmayacaktim. ama dedim ya beceriksizim, onu bile yapamadım.. şimdi benim için yaşamak, uzun bir intihar koması..
