güzel anılar biriktirdim senden
dudağıma solgun gülücükler getiren.
özenle sakladım belleğimde,
bir yığın oldu daha şimdiden
nasıl olsa bir sonu olacaktı bu aşkın,
bir gün apansız gerçekleşiveren.
bir terazinin durgun prinç kefesine
pat diye inince kara kiloluk,
nasıl kalkar havaya birdenbire
boş kalan zavallı kefe.
nasıl titreşir terazi uzun süre,
denge sağlanıncaya kadar başka şeylerle.
anılarla bozdum o dengeyi ben önce,
i̇kimiz için de yaptım bunu.
yaşadığımız günlerden biriktirdim sessizce,
bir kefede sana hiç sezdirmeden.
koyabilirsin kara kiloyu artık,
bak terazi nasıl kolay gelecek dengeye.
mutluyum ben yine de kendimce,
senin girdilerin, çıktılarım benim
doğrusu uygundu birbirine,
yanyana gelince birbirini tamamlayan.
vazgeçilmezdi ellerin sonra,
yangınımdan yorgan, döşek kaçıran.
ama inan sonludur aşk da
kovalar sonunu kendi kendinin.
bana bir uçurum gerek şimdilerde,
yeterince dik ve derin.
bir çavlan istiyorum çünkü,
kırmak için kristalini hayatın ve şiirin
